Een syntaxis van afhankelijkheid

Kunst heeft vele gaven. Kunst is in staat om wetenschap en levensbeschouwing met elkaar te verbinden.

We hebben dit op het Koninklijk Atheneum verwerkt in een project dat we ‘Athena-syntax’ hebben gedoopt. Het is een eerbetoon aan het werk ‘A Syntax of Dependency:’ van Lawrence Weiner en Liam Gillick. De syntax van afhankelijkheid verwijst niet alleen naar de regels van de taal waarbij woorden samen een zin maken, maar ook naar het samenleven tussen mensen, de afhankelijkheid van elkaar en de sokkel onwrikbare, bindende basiswaarden die centraal staat bij ons op school.

Dit kunstwerk vormde het uitgangspunt voor het project Athena-syntax. Een schoolproject dat uitnodigt tot een horizontale dialoog, zonder hiërarchie. Een dialoog tussen generaties, tussen culturen, tussen godsdiensten en wetenschap. Tussen wetenschap en levensbeschouwing, precies daar plaatsen we de kunst, als derde uitingsvorm van de mens. Kunst, als onderdeel van cultuur, is een grondrecht. We maken gebruik van de methodiek en de vrijheid van de kunst voor een ontmoeting tussen verschillende visies: met een open geest de ander tegenkomen, en de andere in onszelf of onszelf in de andere terugvinden. De aanwezigheid van ‘München’ in Zaal AthenA kan in hetzelfde licht gezien worden.

Lawrence Weiner

Lawrence Weiner speelde een centrale rol in de opkomst van de conceptuele kunst in de jaren zestig en behoort vandaag nog steeds tot de meest toonaangevende kunstenaars. Hij staat met recht in de lijst van 100 belangrijkste kunstenaars van Artfacts.

Lawrence Weiner ziet taal als het meest onvoorwerpelijke (‘the most non-objective thing’) dat wij in de wereld hebben ontwikkeld. Een fenomeen met een onbegrensde uitwerking, geheel verschillend van bijvoorbeeld een schilderij dat in zijn voorstelling stopt bij de lijst. Weiner werkt veel met taal. Hij plaatst korte suggestieve teksten, die een beweging, een handeling of een proces beschrijven. Soms lijken de woorden een stukje uit een gedicht of zo gevonden op straat. De teksten zijn voor Weiner als sculpturen, alleen deze sculpturen komen in de hoofden van de toeschouwers tot leven, nadat ze gelezen of gehoord worden. Ook de ruimtelijke context waarin zij zich bevinden, geeft richting aan de interpretatie. Zo bereikt Weiner dat zijn concept (idee/gedachte) voor een kunstwerk niet uitgevoerd hoeft te worden in een door hem vastgestelde vorm, maar dat deze vorm zoveel uitvoeringen kent als er toeschouwers en -hoorders zijn.

Lawrence Weiner (2009)

© Rudi Audiens